عکس : باشگاه خبرنگاران

اکسیژن -  مهران شمشیر بندی - از سامانه حمل و نقل عمومی همیشه به عنوان یکی از راهکارهای مقابله با آلودگی هوا یاد می شود. ولی آیا در چند سال اخیر خود این سامانه تبدیل به معضلی برای افزایش آلودگی هوای تهران نشده است؟

با قطعیت تمام می توان گفت که همه ساکنان تهران در تمامی مناطق 22 گانه و نیز حومه های شهر در طی مسیر روزانه  خود با خودرو های عمومی و دولتی (اتوبوس، مینی بوس، تاکسی یا کامیون هایی) مواجه شده اند که بدون وقفه دودی شبیه به دودکشهای کارخانه ها و کارگاههای مازوت سوز، از اگزوز آنها در حال خروج است. در همان لحظه است که اگراین افراد درون خودرو شخصی خود نشسته باشند، - مطابق عادت این سالها- سر شان را بالا می گیرند و می گویند وقتی متولی امر اهمیتی به آلودگی هوا نمی دهد من چرا ناراحت باشم ، منی که همیشه یا حداقل گاهی اوقات بنزین سوپر هم برای خودرو شخصی ام تهیه می کنم !! آیا مدیران و مسئولان مدیریت شهر از مسیرهای ویژه ای رفت و آمد می کنند که این دود و دم وحشتناک را نمی بینند؟ آیا آنها با این پدیده خودزنی شهرداری و دولت مواجه نشده اند؟ و اگر می بینند و می دانند چرا اقدامی نمی کنند؟

محسن سرخو، رئیس کمیته حمل و نقل شورای شهر تهران مدعی است که مطابق مطالعات انجام شده شرکت کنترل هوای تهران، در روزهایی که میزان آلودگی در شهر در بالاترین حد خود بوده است، شیوع آلودگی تهران از مناطق مرکزی شهر است که خودرو شخصی من و شما به آن راهی ندارد و طرح ترافیک در آن اعمال می شود. بنابراین مجددا این پرسش مطرح می شود که آیا بهتر نیست که از این اتوبوسها و مینی بوسها استفاده نکنیم تا زنده بمانیم؟!

با آنکه رئیس کمیته حمل و نقل شورای شهر تهران ابراز کرده که آمار و ارقامی یا درصدقطعی از تاثیر فرسودگی ناوگان اتوبوسرانی و مینی بوسرانی در آلودگی پایتخت وجود ندارد، ولی نمی توان تایید وی به آنکه از 6،600 دستگاه اتوبوسی که در سطح شهر تهران تردد می کنند 2،000 دستگاه آن فرسوده هستند، را نادیده گرفت. در حالی که نیاز شهر تهران به 10،000 اتوبوس تخمین زده شده است.

حال باز به این فکر فرو می رویم چه اتوبوسی؟ چند ساله؟ طراحی شده با چه استانداردی؟ با چه گروه تعمیرکار و سرویس کاری؟ با چه کنترل کنندگانی؟ همین به ظاهر 4،600 دستگاه اتوبوس که ادعا می شود فرسوده نیستند، آیا یکی دو سال آینده تبدیل به آلوده کنندگان هوای تهران نخواهند شد؟؟

در نهایت آنکه وقتی به درستی از حمل و نقل عمومی به عنوان راهکار اساسی نجات مردم شهرمان از آلودگی کشنده هوا سخن می گوییم، در نظر داشته باشیم سامانه حمل و نقل عمومی هنگامی کارساز است که به تعداد متناسب با جمعیت استفاده کننده، قابل دسترسی در تمام سطح شهر،  با کیفیت و دارای استاندارد جهانی، با سرعت حرکت قابل قبول، با هزینه منطقی و قابل پرداخت، بهره مند از سوخت غیر تقلبی و بدون تولید آلودگی زیست محیطی باشد.

وگرنه حمل و نقل عمومی که بنزین و گازوئیل غیر استانداردش هوا را آلوده تر کند، ازدحامش باعث مزاحمت و مشکل برای کودکان، زنان و سالمندان باشد، به محیط کار کیف قاپان، جیب برها و گدایان تبدیل شود، فقط در برخی مسیرها و همرام با مدتها معطلی موجود باشد و یا هزینه آن برای عموم مردم سنگین محسوب شود، نه تنها مشکلی را حل نخواهد کرد بلکه بر مشکلات خواهد افزود. 

تاریخ انتشار : 1392/11/2

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: